Dit jaar schrijf ik een geschiedenis van de Nederlandstalige popmuziek in honderd chronologische stukjes, steeds geconcentreerd rondom één nummer. Vandaag deel 39.

1985 is de boeken ingegaan als een mager jaar voor de Nederlandstalige muziek. Deze rubriek toont wel hoe relatief dat is: vandaag komt al het vierde liedje uit 1985 langs. En alle vier waren het hits!
  Akkoord, één liedje komt uit Vlaanderen en was zelfs daar maar een klein hitje. Dan hadden we André Hazes, die in zijn tijd niet als pop werd (h)erkend, en Trafassi, dat er ook een beetje buiten viel.
  Maar er waren ook mainstream, roomblanke Nederlandse artiesten die juist in deze periode opkwamen. De Dijk bijvoorbeeld – hun platen deden niets toen Doe Maar hoogtij vierde. En Frank Boeijen.

Deze Nijmeegse artiest brengt een gevarieerd repertoire van moderne pop met synthesizer, op smaak gebracht met invloeden uit de chansonwereld. Zijn Nederlandse teksten, die hij notoir onverstaanbaar declameert, bestrijken een scala aan onderwerpen van het alledaagse tot het wereldwijde. Grote hits haalde hij met een liefdesliedje (“Linda”) en met een liedje tegen racisme (“Zwart wit”). Maar zijn allergrootste evergreen zong hij over een park in zijn moederstad.

Ik had ooit een Nijmeegse vriendin. In die tijd heb ik het Kronenburgerpark (zoals het park eigenlijk heet, en zoals Boeijen in weerwil van de songtitel ook duidelijk zingt) leren kennen als een lommerrijk maar netjes aangeharkt park, waar je rustig kunt gaan zitten lezen in de schaduw van een middeleeuwse toren.
  In de jaren tachtig was het allemaal wat minder aangeharkt. Na zonsondergang veranderde het park in een hangplek voor drugsverslaafden en een tippelzone. In couplet één wordt de ikpersoon vanuit zijn veilige auto geconfronteerd met de haveloze drugsgebruiker. In couplet twee is een man op zoek naar een prostituee. Een getrouwde man nog wel, en zijn vrouw weet van niets:

     Op zoek naar geluk in het Kronenburgerpark.
     Thuis wacht een vrouw onwetend op haar man.
     Ze heeft nooit iets gevoeld van zijn ontevredenheid
     en alles blijft bij het oude als hij weer naar huis rijdt.

Zeldzaam mooi vangt Boeijen de duistere sfeer van het nachtleven. De man is op zoek naar geluk, maar dat hij dat stiekem bij een hoer moet zoeken is eigenlijk alleen maar triest. Het zal ook niets oplossen, want “alles blijft bij het oude”.
  De muziek draagt niet in geringe mate aan de sfeer bij. Het intro stuurt je de goede kant al op: mineur, gedempte strijkers, dit wordt geen vrolijk liedje. Dan valt Frank Boeijen in. Geen snerpende, energieke tenor zoals in de meeste popmuziek, maar een donkere bariton. En dan: dat geweldige knallende refrein. Tranen, kippenvel, alles. “Ga die wereld uit”, schreeuwen zanger, achtergrondzangeressen en band homofoon. “En vraag niet naar de weg, want iedereen is de weg kwijt.” Iedereen hier in het park? Of de hele wereld? Eigenlijk wil je het laatste denken. Ook wij, de niet-verslaafden, niet-hoeren en niet-hoerenlopers, hebben het moeilijk in het leven. Dus ook wij hebben recht op de prachtige wanhoop uit dit nummer.

Mijn bachelorscriptie ging over Nederlandstalige muziek uit de periode 1984-1994, de tijd van laagconjunctuur dus. Onder het schrijven aan mijn scriptie was “Kronenburg Park” het absolute hoogtepunt.

Er valt nog wel meer over dit lied te vertellen. Hoor je die achtergrondzangeressen? Normaal zou je daar nooit de aandacht op vestigen, maar het zijn niet zomaar zingende vrouwen. Het is Mai Tai, een Nederlands groepje dat in de jaren tachtig een paar hitjes scoorde. De vrouwen treden nog altijd op in het schnabbelcircuit, maar niet alleen met hun oude nummers. In 2008 brachten ze hun eigen versie uit.

Mai Tai was vanaf het begin al “dat gekleurde groepje”. Ze zongen pop met soul- en disco-invloeden, en hun exotische afkomst werd daarbij extra benadrukt. Persoonlijk ben ik geen fan van soul, en deze cover zal ook nooit mijn favoriete versie worden. Maar het is een cover met een verhaal. Als er één groep is met het recht op zo’n bewerking, dan is het Mai Tai wel.

Er is nog een versie die zeer de moeite waard is. Daarvoor moeten we naar een van Nederlands meest verguisde festivals/concertreeksen: De Vrienden van Amstel Live. Bij popliefhebbers geldt deze happening vooral als een concertreeks voor niet-luisteraars: mensen zonder echte muzieksmaak, die popmuziek alleen passief van de radio consumeren. Een beetje commercieel is het ook allemaal wel, maar met al hun geld krijgen de organisatoren één ding als geen ander voor elkaar: volstrekt verschillende artiesten samenbrengen in combinaties die misschien wel nooit meer zullen optreden.
  In 2007 mocht Frank Boeijen zijn grote hit zingen met Within Temptation. Geen slechte zet. De duistere sfeer van het liedje schrééuwt gewoon om gothic metal. Eigenlijk doet de band niet zo heel veel: ze spelen de begeleiding op hun geijkte manier na en voegen een vrij korte gitaarsolo in. Maar het werkt, mensen, het wérkt! Het werkt zo goed dat je je afvraagt waarom Sharon den Adel niet eens vaker in het Nederlands zingt…