Nogal wat kleine en grote hits raken in de vergetelheid. Ze zijn een tijdlang niet te ontlopen en tien jaar later laat geen radiozender ze nog horen. Dat komt best vaak voor. Maar het komt niet vaak voor dat je van een oude hit bijna niets meer kunt terugvinden. Dat het nummer en zijn artiest in rook opgegaan lijken. Dit lot trof The Lawyer en zijn nummer “I wanna MMM”.

Een tijdje geleden blogde ik hier (ik blog tegenwoordig veel te weinig, maar toen had ik iets te zeggen) over het nummer “Blast off” van Class Action. Een undergroundnummer over een band die slechts één EP had uitgebracht, maar dat op YouTube toch maar mooi 100.000 keer beluisterd was – de talrijke andere uploads van hetzelfde nummer niet meegerekend. Dat is toch een flinke prestatie.

Maar nu eten we het nog zouter. “I wanna MMM” van The Lawyer was in 2000 een klein hitje. Er is een videoclip van, die door de platentoko zelf op YouTube is gezet en daar 3,3 miljoen keer bekeken is. In elf jaar, maar dat maakt niet uit: het nummer heeft duidelijk handen en voeten.

En toch… toch is er van dit nummer en de artiest die het maakt bizar weinig op Internet te vinden. Op de Nederlandse en Engelse Wikipedia zoek je vergeefs naar een artikel over één van beiden. Ook de Italiaanse Wikipedia (de artiest is een Italiaan, dat verklap ik maar vast) zwijgt in alle talen. De Russische dan? Onder het YouTubefilmpje vind je links naar shorts (je weet wel, namaak-TikTokjes) die dit nummer opnieuw mixen; die hebben allemaal Russische of Oekraïense teksten. Maar nee, ook de Russische Wikipedia weet niet wie The Lawyer is.

Voordat we verder zoeken fris ik graag het geheugen even op.

Als je die rare slinger in het refrein één keer hoort, vergeet je hem nooit meer. En het is dance, dus je hoort zo’n sample niet één keer, maar tientallen keren. Ik maakte kennis met het nummer in mei 2000. Ik was toen met mijn gymnasiumklas op Italiëreis. Eerst naar Napels en omgeving (natuurlijk om Pompeii te zien, en Capri), dan naar Rome. Op het Napolitaanse gedeelte had de chauffeur één bandje in zijn radio. In mijn herinnering (en die van reisgenoten) stonden daar een stuk of twaalf nummer op, waaronder zes keer “I wanna MMM”. Kortom: de chauffeur zorgde er wel voor dat je dat liedje leerde kennen.

Het is een Italiaans nummer (nogmaals: hoe ik daarachter ben gekomen vertel ik zo), maar ook in mijn klas waren er genoeg die het nummer herkenden. Of het destijds veel op TMF of MTV kwam weet ik niet (dat keek ik in die dagen niet), maar linksom of rechtsom moet het zijn weg naar de Nederlandse consument hebben gevonden.

Als het nummer een hit was, dan moet het in het Top 40 Hitdossier van Johan van Slooten staan. En dat zou een geluk zijn, want Van Slooten biedt altijd wel wat summiere informatie bij verder volstrekt obscure groepjes. Ook hier helpt hij ons verder waar Wikipedia ons in de steek laat: “I wanna MMM” kwam op 11 maart 2000 de Tipparade binnen. Het was dus geen echte verkoophit maar zat er wel tegenaan; misschien kreeg het nummer ook veel airplay in clubs e.d. The Lawyer is een Italiaanse danceproducer wiens echte naam Nick Ferrando luidt. Hij is ook de man achter Magnolia, dat in 2004 een bescheiden hitje had met “It’s all vain”. Ook van Magnolia en “It’s all vain” is op Wikipedia niets te vinden, terwijl YouTube direct sjoege geeft. (Helaas is “It’s all vain” niet echt mijn stijl.)

Even googelen levert wel iets op, maar niet veel. Een YouTube-duimnagel krijg je meteen, en links naar de uiterst intellectuele tekst zijn er volop. Wat betreft diepere info kom je niet veel meer te weten dan dat de man uit Italië komt en dat het nummer in 1999 uitkwam. Wel staat het nummer op Spotify. Kortom: handen en voeten genoeg, maar wie is toch in godsnaam die Lawyer?

We zullen het toch moeten doen met de muziek zelf. De mallotige tekst en dito clip kunnen niet maskeren dat het een sterk nummer betreft. Wel een beetje ouderwets: The Lawyer lijkt terug te grijpen op de acid house van eind jaren tachtig. De beat is veel zachter dan wij gewend waren uit rave, gabber en trance (dé rage van dat moment), en ook van het tempo gingen wij nou niet meteen over de rooie. Vergeleken bij de muziek waar wij op hadden leren dansen is dit bijna lounge.

Nick Ferrando schijnt het allemaal niet veel te kunnen schelen. “I beat the style, taking it easy, and looking forward to the future. The future, that is house… house… house… house…” Met andere woorden: mijn muziek wordt vanzelf wel weer modern. Of hij het meent is de vraag (heel serieus komt hij niet over zal ik maar zeggen), maar hij klinkt toch maar heerlijk relaxt met zijn onmodieuze retrodance.

Ongetwijfeld zijn er nog genoeg mensen die zich dit nummer herinneren. Maar is er nog iemand die me meer kan vertellen over die Lawyer en wat hij nou echt wil? Ik wacht met smart…