Normaal kunnen we er elk jaar staat op maken dat Daniël Lohues ons tegen het einde van de winter met een nieuwe plaat verblijdt. Vorig jaar sloeg hij even over omdat toen het barokproject de voorrang kreeg, maar 28 februari jl. smeet de bard van Erica – een recensent moet ook weleens terugvallen op clichés – plompverloren zijn nieuwste album online. Sowieso heet het werk, opus 14 alweer als je de platen met de Louisiana Blues Club als solowerk meerekent. Overigens zonder tournee: de man is reconvalescent van een ziekte (geen COVID-19).
Ben je fan of ten minste liefhebber van Lohues, dan hoef je niet verder te lezen. Ook deze plaat is weer helemaal goed en vertrouwd, je kunt ze blind kopen. Voor wie er meer van wil weten volgt hier toch nog een wat nauwere beschrijving, toch ook met wat kanttekeningen.
In de dikke kwarteeuw dat Lohues actief is – het obscure avontuur met The Charlies niet meegerekend – heeft zijn muziek verschillende stijlen verkend: rock, meestal niet zo’n harde rock, met Skik, ouderwetse bluesrock met de Louisiana Blues Club, hardekern-singer-songwritermuziek met zijn Allennig-project en kleine, akoestische combinaties met de platen direct daarna. De laatste jaren ging Lohues met een nieuwe (begeleidings)band weer wat in de richting van zijn Skik-geluid.
Op deze plaat vind je van alles wat. In diverse nummers, waaronder het begin- en het slotnummer, mag de band flink uitpakken. Bluesrock horen we in “Hart an flarden”, dat het zeventien jaar oude Ja boeh rechtstreeks in herinnering roept. Tussendoor begeleidt hij zichzelf op piano of gitaar, soms met mondharmonica erbij. Nu en dan draven anderen op.
De grenzen van ’s mans muzikale universum liggen onderhand wel vast. Zelf gaf hij ooit aan dat de popmuziek waar hij van hield rond zijn geboorte gemaakt werd. Hij liep bepaald niet over van enthousiasme voor de synthipop uit zijn puberteit en zelfs over Doe Maar, dat toch per definitie iedere Nederlander geboren tussen ’70 en ’80 bij de kladden had, heb ik hem zelden gehoord. De kwaliteit van zijn muziek lijdt er niet onder, maar jammer is het wel. Onnodig ook: de flirt met Holland Baroque heeft toch getoond dat Lohues zeer wel tot muzikaal avontuur in staat is.
Omdat Lohues weet hoe het moet, is het niet zo gemakkelijk hoogte- of dieptepunten op zijn platen aan te wijzen. “Gao’j met” is muzikaal erg sterk met zijn boeiende refrein, “Niks mooiers as dat” is een tekstueel hoogtepunt: als vanouds zingt hij daar weer kernachtig en herkenbaar over alledaagse emoties, in dit geval het idee dat je vroeger niet beseft hebt hoe gelukkig je toen was.
Minder gecharmeerd ben ik van het nietszeggende “Van ’n rivier”. Ook van de tweede helft van de plaat weet ik niet wat ik moet vinden. Een hele serie voornamelijk treurige liedjes over de liefde. Natuurlijk is niemand ooit te oud voor de liefde, maar moet je nou als je bijna vijftig bent nog steeds aankomen met “Ik haol van de liefde, mar liefde haolt niet van mij”? Intrigerend is het wel om te horen hoe Lohues blijkbaar één oude liefde nog steeds met zich meedraagt. Wie is het, en waarom die ene? En het Chopineske “Wat doen we nou”, gaat dat ook over een verloren liefde, of over een plotseling verloren naaste?
De conclusie is duidelijk: Lohues doet weer eens waar hij goed in is, maar komt op deze plaat zijn comfortzone niet uit. Voor de liefhebbers van het genre is dat alleen maar fijn: die willen helemaal niet dat hun helden die vreselijke elektropop of iets dergelijks gaan verkennen. Persoonlijk ben ik echter wat teleurgesteld. Jat Tinekes klavecimbel, of graaf een analoge synthesizer op. Ga (zodra we weer mogen reizen) in plaats van de VS en Canada eens naar India of Nigeria op vakantie. Dan kun je nog minstens tien platen door.